Dit artikel maakt deel uit van de reeks 3 dingen die mijn leven veranderden (en mijn onderneming voeden). Hier zijn de andere delen:

Persoonlijk leiderschap
Bewustzijnswerk
Meditatie, natuur & stilte (lees je nu)

Meditatie, natuur & stilte

Ik heb deze drie bij elkaar gezet omdat ze alledrie uitnodigen om te zijn met wat er vanzelf is, en de rest weg te laten. Dat is soms nog een hele kunst. Het kan zo aanlokkelijk zijn om de leegte direct te vullen met gedachten, beweging, geluid enz. Maar in de loop van de tijd heb ik gemerkt dat de stilte juist ging roepen, en dat de natuur haar rijkdom en immense wijsheid juist toont als ik me ervoor beschikbaar maak. Meditatie helpt me om in mildheid te kijken naar alles wat er is. Niet alleen in aangewezen momenten, maar juist als levenshouding.

“Meditation is what we are, not what we do.
The person is what we do, not who we are.”

– Rupert Spira

Meditatie

Ik herinner me dat een vriend vertelde dat hij Vipassana beoefende: “inzichtsmeditatie”. Ik vond die term een beetje hoogdravend klinken. Alsof hij iets zou begrijpen wat ik niet begreep, door te mediteren. Hij vertelde dat hij zijn gedachten kon zien opkomen en weer weggaan. Dat leek me sterk. Onwaarschijnlijk. En ik was geïntrigeerd.

Vervolgens ging ik zelf meditatie beoefenen. Ik was toen denk ik 23, 24 jaar oud. De eerste keer 10 minuten zitten bij de zenles – ik was verkocht. Dit was de plek waar ik me thuisvoelde: diep en echt en confronterend. In de lessen daarna mediteerden we steeds 5 minuten langer. En later, toen ik bij een andere club zelf ook Vipassana leerde beoefenen, mediteerden we uiteindelijk zelfs een uur…

En toen kwamen de retraites waar we dagenlang uren achter elkaar mediteerden! Mijn hemel, wat kwam ik mezelf toen tegen. Alleen op mijn kussen doorzag ik álle trucjes van mijn geest om maar weg te blijven bij pijnlijke herinneringen, fysieke ongemakken en verveling. En dan tóch blijven zitten (en soms even naar buiten voor een huilbui). Concentratie opbouwen. In aandacht kijken, oordeelloos (not, maar je kunt het oefenen), mild. Voelen. voelen. voelen. Erbij blijven. Ik was zo gewend om er uit te stappen. Bij de retraites bleef ik erbij, bracht ik mijn aandacht steeds terug in het nu. Die vaardigheid heeft mijn leven gered.

Talloze inzichten en een zich steeds verder verdiepend besef van mijn onverwoestbare kern. Een natuurlijk verruimd bewustzijn. Een compleet nieuw begrip van wie ‘ik’ ben. Zintuigen wijd open, de denkgeest naar de achtergrond – een helper hooguit, maar geen heerser meer. Ik ben immens dankbaar voor mijn retraites.

Natuur

Ik moet me er vaak een beetje toe zetten. Diep van binnen voel ik de wens om in de natuur te zijn, maar zich tegelijkertijd is er verzet. Ik weet wel waarom. Alleen zijn in de natuur, zonder telefoon, zonder boek, zonder ander, dat vraagt overgave.

Heb je wel eens een boom geknuffeld? Zo niet: moet je eens doen. Misschien zit je vol oordelen, maar waarom? Waarom zou je niet gewoon even voelen hoe het voelt? Die enorme stevigheid. Rust. Hoogte en diepgang. Stabiel. Vol leven. Stap voorbij je twijfels en maak contact met de natuur om je heen. Dat kan alleen in het hier en nu.

De natuur is. Ze wil niks, maar ze doet alles. En alles op z’n tijd. Als de omstandigheden kloppen, komt er tevoorschijn wat nu juist is. Onmiskenbaar. Zo simpel en mooi. Tot in de kleinste details. Alles heeft betekenis. Hoe stiller je wordt en hoe langer je er bent, hoe meer je gaat zien. En er één mee kunt worden. Het van binnen gaat voelen, de natuur.

Jouw natuur. Die niet alleen creatie is, maar ook verval. Medogenloos. Ook die waarheid te onderkennen. Mijn eigen fysieke vergankelijkheid te zien en niet alleen te overstijgen met kosmisch bewustzijn, maar echt te doorvoelen en regelrecht aan te kijken… brrr. Dat zet me echt met beide benen op de grond.

Stilte

Alles openbaart zich in de stilte. Eerst is ze angstaanjagend, willen we overal heen om maar aan haar te ontsnappen. Vullen we elke dreigende leegte met onze verslavingen, groot of klein. Soms doe ik dat nog, juist als het ‘normale leven’ meer van me vraagt en ik moe ben.

Uiteindelijk is ze aanlokkelijk, een rustpunt waar je kunt opladen. Waar je je diepste zelf kunt ontmoeten. Waar je antwoorden vindt. En vooral: vrede. Daar spreekt de stem van je ziel.

Soms vraagt het dus moed om de stilte in te gaan. En soms moet je eerst je demonen aankijken. Hoe? Lees daarvoor mijn andere artikelen in deze serie: Persoonlijk leiderschap en Bewustzijnswerk.

Voel je ‘m?

Wil je dit allemaal aangaan? Schrijf me als je meer wilt weten over de training.