We zitten in een kring met vrouwen om een vriendin in het moederschap te verwelkomen. “Wat heeft je het meest verrast aan het moederschap?” vraagt iemand.

“Dat alles een spelletje wordt,” hoor ik mezelf zeggen.

Heb jij vaak strijd met je kleine over dingen als eten, aankleden en opschieten? Het wordt leuker en gaat vaak (maar niet altijd) ook nog eens sneller als je er een spelletje van maakt.

Van maakt? Misschien toont je kindje je iets wat je zelf al lang geleden vergeten bent: leven is vreugde en alles is een creatief spelletje, of kan dat zijn.

Dus wil je je peuter aankleden en rent ie ervandoor? Roep dan niet: “PVD, en nou hierkomen! We hebben haast!”, maar lach en ren er achteraan terwijl je vrolijk roept: “Hier komt het grote aankleedmonster! Ik ga je pákken!” (mits je kindje dit soort spelletjes leuk vindt natuurlijk). Dan kun je hem oppakken en een kledingstuk aantrekken.

Stap in de magische wereld van je kind door dingen tot leven te brengen. Gebruik beweging en geluiden. Maak je stem melodieus, daar houden kindjes van. Stem wel je temperament af op (de bui van) je kindje, natuurlijk.

Iedereen kent wel het vliegtuigspelletje (ik maak er altijd een vogel van) met de lepel eten die precies in de mond landt – en zo niet, ook niet erg. Vooral niet zwaar over doen. De vreugde in dit soort momenten is veel belangrijker dan het precieze resultaat. Veel waardevoller dan die hap eten, is de verbinding die je met je kindje maakt.

Wist je trouwens dat kledingstukken kunnen praten? En ze willen héél graag aangetrokken worden! “Hallo Pietje, ik ben je broek en ik wil zoooo graag naar buiten toe, mag ik aan je benen?” Ik sta soms versteld hoe werkelijk dit voor mijn kindje is. Ze begint te stralen en knikt van ja. Ze gelooft het echt!

Ik heb mijn dochtertje wel eens aangekleed als pizza: zij was de pizzabodem en de romper was de saus, de broek was de kaas, haar truitje de tomaten en haar sokken de rucola. Ze heeft zich kromgelachen!

Over straat lopen is ook zo wat. Besef van tijd en afstand hebben kindjes nog nauwelijks. Maar als jij je steeds 10 meter verderop verstopt, wordt het wel héél leuk om je te zoeken! Of neem een bal mee die je omstebeurt vooruit schopt, of speel vliegtuigje (is ie weer) en vlieg heeeeel hoog en heeeel laag (en toevallig ook nog eens ongemerkt hard).

Neem ruim de tijd voor dit soort taferelen. Je kindje herinnert jou er aan hoe het is om te spelen, om doelloos in het hier en nu te zijn en spontaan te creëren, in het moment. Jullie zullen ongelofelijke lol hebben. De lichtheid bezorgt je kind een gelukkige jeugd en jou een vervullend ouderschap en jullie relatie wordt er enorm sterk door.

Blijft je kind protesteren of iets anders doen dan wat jij wilt? Vraag je ten eerste af of het echt nodig is om het op jouw manier te doen, of dat je je kindje ook de ruimte kan geven. Móeten we nu weg of kan het ook over 5 minuten? Móet hij nu die broek aan of mag het ook een andere zijn, of ietsje later? Geef je kind lekker de ruimte om spontaan en creatief zijn eigen wegen en manieren te vinden en laat merken dat haar mening telt.

En als er toch echt iets móet op een moment dat je peuter het echt niet wil, bijvoorbeeld om redenen van gezondheid of veiligheid, of omdat de speelzaal beperkt open is, dat soort dingen?

Als ik een beslissing neem voor mijn kind die tegen haar wens in gaat, dan doe ik ten eerste niet boos of agressief, ook niet een beetje. Ik doe wel heel duidelijk en blijf in contact. Ik benoem eerst haar wens zodat ze zich gehoord en begrepen weet: “Jij wilt graag in de speeltuin blijven hè?”. Dan vertel ik kort en in woorden die ze op dat moment begrijpt dat ik een andere beslissing voor haar neem en waarom.

Als je als volwassene aansluit bij de belevingswereld van je kind, dan breng je twee werelden samen. Jij houdt de grenzen in de gaten en beslist wat er (uiteindelijk) moet gebeuren. Én je geeft ruimte aan de magie en verrassing van het tijdloze moment waarin álles mogelijk is.